موش مترو

خانه موش‌ها داخل یک تونل و زیر ایستگاه مترو بود. جایی که قطارها با سروصدا ازآنجا عبور می‌کردند. در بین آن‌ها موشی به اسم نیب بود. او در یک خانواده‌ی پرجمعیت به دنیا آمده بود.

شب‌ها همه دورهم جمع می‌شدند و برای هم قصه تعریف می‌کردند. نیب پیش از هرچیزی قصه‌ها را دوست داشت، چون در این قصه‌ها گاهی صحبت از بیرون تونل می‌شد.

البته حرف‌هایی که درباره‌ی دنیا بیرون گفته می‌شد نه تنها خوش‌آیند نبود، بلکه ترسناک هم بود.

بااین‌حال نیب نمی‌توانست به پایان تونل فکر نکند. سرانجام این فکر کردن‌های مداوم باعث شد که تصمیم بگیرد پایان تونل را کشف کند.

به حرف‌های دیگر موش‌ها هم که می‌گفتند پایانش خطرناک است، توجه ای نکرد.

او تصمیم خودش را گرفته بود و باید می‌رفت. اما رسیدن به پایان تونل چندان ساده نبود.

نیپ در مسیر حرکتش یک دوست پیدا کرد و این شانس بزرگی در موفقیتش بود.

نویسندگان کتاب‌های کودکان، اغلب تلاش می‌کنند داستان‌هایی بنویسند که باعث شادی و نشاط آن‌ها شود.

داستان‌های آن‌ها سرشاز از امید و آرزو است وپایان خوبی دارد. حتی اگر داستان آن‌ها شروع و ادامه‌ی ترسناک یا غمگینی داشته باشد.

معمولا یک پایان خوش آرامش را به همراه می‌آورد. کتاب موش مترو، داستانش کمی متفاوت است.

موش این قصه کودکان را از رفتن و کشف کردن می‌ترساند اما در نهایت… . تجربه‌های بزرگ‌ترها گرچه راه‌گشا و مفید است، اما همیشه هم عاری از خطا نیست.

کتاب موش مترو به ما می‌آموزد رفتن و به دنبال کشف بودن، ارزش خطرات احتمالی‌اش را دارد.

قصه نیپ، موش مترو به کودکان می‌آموزد از پا گذاشتن در راهی که آگاهی عمومی در مورد آن کم است، نترسند، حرکت کنند و منتظر اتفاق‌های مهم و خوب باشند.

نکته جالب آن است که نویسنده و تصویرگر موش مترو یک نفر است. به همین دلیل روح واحدی بر کلیت کتاب جاری است.

اما مهم تر این است که این سبک خاص باربارا رید در تصویر سازی موش مترو، داستان دیگری دارد!

متفاوت، روح نواز و ظریف! زیرا کار تصویرگری در این کتاب نقاشی نیست. بلکه عکاسی از خمیر اسباب بازی است.

باربارا رِید که تاکنون جوایز معتبری دریافت کرده، برای خلق تصاویر این ماجرای زیرزمینی لذت‌بخش، از اشیاء زیادی استفاده کرده و با استفاده از خمیر، تصاویر زیبایی پدید آورده است.

یعنی ابتدا تصاویر با خمیرهای رنگی و شاد خلق شده اند، سپس از آن ها عکاسی شده و برای استفاده در کتاب کودک مناسب سازی شده اند.

به همین دلیل دنیایی از حیرت، ریزه کاری و ظرافت را می توان در این تصاویر زیبا کشف کرد.

البته نکته مهم تر این است که کودکان با دیدن این میزان خلاقیت می توانند الگو برداری کنند و ناخودآگاه متوجه شوند، تنها ابزارهای هنری برای خلق و آفرینش، مداد و آبرنگ نیست. بلکه هر چیزی می تواند باشد.

پشت جلد

“نیب” در ایستگاه متروی شهری زندگی می‌کند. موش‌ها اسم این ایستگاه را گذاشته‌اند:«شیرینی‌باران».

هر روز قطارها غرش کنان از ایستگاه عبور می‌کنند و شب که می‌شود، موش‌های پیر قصه‌هایی از سرزمین افسانه‌ای «پایان تونل» برای بقیه‌ی موش‌ها تعریف می‌کنند؛سرزمینی که هوایش دلپذیر و لانه‌هایش گرم و نرم است.

یک روز «نیب» راه می‌افتد تا به سرزمین «پایان تونل» برود…

بیشتر بخوانید

 درباره موش مترو در کتابک