ابرِ بابا

وقتی‌ ما صحبت از کتاب کودک می کنیم بدان معنی نیست که محتوای آن فقط باید مسائل و مشکلات کودکان را بیان کند. البته که هر موضوعی، اعم از مشکلات بزرگترها را می‌شود با کودکان مطرح کرد.

هستند کسانی که موافق این موضوع نیستند؛ آن‌ها در صورتی با این شیوه موافقت می‌کنند که موضوعات مشترک باشند. مثل طلاق که موضوعی مشترک بین کودکان و بزرگسالان است.

اما اگر از زاویه دیگری به مسائل نگاه کنیم شاید موافق باشیم که بهتر است برخی مسائل و مشکلات بزرگسالی را نیز در کتاب‌های که برای کودکان نوشته می‌شود بیان کرد.

زاویه‌ای که در آن به کودکان حق می‌دهد جهان بزرگسالی را بهتر بشناسند و با آگاهی به آن وارد شوند. چرا که آن‌ها کنجکاو هست و می‌خواهند از همه امور سر دربیاورند. کودکان خیلی دوست دارند به جهان بزرگسالان سرک بکشند و بدانند آنجا چه خبر است.

کتاب ابرِ بابا هم با توجه‌ به همین دیدگاه نوشته‌شده است.

از همان آغاز داستان می‌شود متوجه شد که موضوع کتابِ ابرِ بابا، افسردگی است. آن‌هم افسردگی در بزرگسالان یعنی مشکلی که امروزه در جامعه مدرن به‌شدت رواج دارد و کمتر کسی است که برای مدتی گرفتارش نشده باشد.

در داستان خیلی زود مشخص می‌شود که ابرِ بابا یا همان ابرِ روی سرِ بابا، افسردگی است است. اولین نشانه را نویسنده آنجا گذاشته که ابر یک روز صبح وارد اتاق می‌شود.

بعد هم به این اشاره می‌شود که ابر سیاه رختخواب و خوابیدن را خیلی دوست دارد. اصلاً یکی از مشخصه‌های افسرده بودن همین خوابیدن و در رختخواب ماندن است. گویی این افراد به رختخواب می‌روند و می‌خوابند تا از مشکلی که گرفتارش شده‌اند فرار کنند.

بعد هم موضوع قلقلک‌دادن بابا مطرح می‌شود. این‌که ابر، اصلاً قلقلکی نیست. در واقع دخترک می‌خواهد با خنداندن بابا، حال او را خوب کند که اینجا به دیگر مشخصه‌ی افراد افسرده اشاره کرده (در لاک خود فرورفتن و دورشدن لبخند و خنده از صورت و لبشان).

داستان در ابتدا طرح موضوع می‌کند و تلاش دخترک را برای نجات پدرش از افسردگی نشان می‌دهد. در پایان هم راه‌حل‌هایی ارائه می‌دهد. در واقع نقش افراد خانواده را در این نجات نشان می‌دهد. کتاب پایان قابل‌تأملی دارد. در واقع همین پایان است که علی‌رغم تخیلی بودن کتاب آن را تبدیل به اثری واقع‌گرایانه می‌کند.

اما جدا از انتخاب موضوع و نحوه پرداخت آن توسط نویسنده، خوب است سراغ تصویرگر هم برویم. تصاویر این کتاب خیلی خاص و ویژه هستند. تصویرگر خیلی خلاقانه کار کرده و بخشی از داستان تنها با کمک تصاویر قابل درک است.

برای این‌که بهتر مشخص شود منظور از درک داستان با تصاویر چیست، صفحه‌ای از کتاب “ابرِ بابا” را در نظر می‌گیریم. که در آن به فوت‌کردن ابر توسط راوی اشاره‌شده است. در این‌جا کار خلاقانه‌ی تصویرگر را بهتر درک می‌کنیم:

“- من و مامان ابر کوچولو را فوت کردیم
اما ابر کوچولو در باد رقصید”

در صفحه‌ی مقابل یک پنکه و یک سشوار می‌بینیم. انگار دخترک و مامانش حتی از این دو وسیله هم کمک گرفته‌اند.

درواقع می‌توان با این تصاویر دو جمله بالا را این‌گونه خواند:

“-من و مامان ابر کوچولو را فوت کردیم
اما نرفت

بعد از سشوار با باد گرمش استفاده کردیم
اما نرفت

حتی از پنکه که باد سردی داشت استفاده کردیم
اما ابر کوچولو هر بار در باد رقصید”

البته تصویر این صفحه چند ویژگی منحصربه‌فرد دیگر هم دارد. دخترک روی سطلی چند کتاب گذاشته که با ایستادن روی کتاب‌ها قدش حتی از پدرش هم بلندتر شده است و این تأکیدی است بر شخصیت دخترک که دانا و آگاه است.

سرش هم روبه‌بالا است و گویی دارد درباره ابر فکر می‌کند. مادر هم همین حال را داد. او طوری به ابر نگاه می‌کند که گویی با دخترک هم‌فکر است. بعد بابا را داریم که بین او دو نفر قرار دارد سرش روبه‌پایین است و ابرِ روی سرش شبیه موهایش است.

چهره‌اش کاملاً به افرادی که دچار افسردگی شده‌اند شبیه است. اکثر تصاویر این کتاب بار معنایی دقیقی از موضوع را به دوش می‌کشند.

پشت جلد

مدتی است بابا بالای سرش ابرِ کوچولویی دارد.

ابر کوچولو نمی‌گذارد بابا کارهایی که دوست دارد، انجام دهد.

با مامان، دوتایی تلاش می‌کنیم که راه‌حل‌هایی پیدا کنیم تا ابر کوچولو بابا را کمتر اذیت کند.

مثلا آن را فوت کنیم، کوچکش کنیم یا حتی بترسانیم.

اما ابر کوچولو واقعا سرسخت است.

بیشتر بدانید

حق نشر ترجمه‌ی فارسی کتاب ابرِ بابا متعلق به میچکاست و از ناشر اصلی آن خریداری کرده است و کتاب با کپی رایت فارسی برای کودکان ایرانی منتشر شده است.

کتاب “ابرِ بابا” یک انیمیشن کوتاه هم دارد. برای دیدن آن در تصویر جلد کتاب روی علامت   کلیک کنید.

بیشتر بخوانید

در ایسنا